ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Η σχέση του Έλληνα ψηφοφόρου με τα κόμματα εξουσίας


Τους ψήφισαν, τους μούτζωσαν, τους καταράστηκαν, τους πέταξαν γιαούρτια και νεράντζια και σε λίγες εβδομάδες (κατά πάση πιθανότητα) θα βρεθούν μπροστά στις κάλπες για να τους ψηφίσουν ή να τους μαυρίσουν. Να επανακαθορίσουν την σχέση τους βρε αδελφέ.

Η σχέση του Έλληνα ψηφοφόρου με τα κόμματα εξουσίας είναι μια παράξενη σχέση μαζοχισμού. Όσες φάπες κι αν του ρίξουν, ότι κι αν σκαρφιστούν

για να του δυσκολέψουν την ζωή, όσο κι αν τον προσβάλουν ως άνθρωπο, ο Έλληνας ψηφοφόρος θα βρίσκει τρόπο να “συγχωρεί” τον βιαστή του.

Ο Έλληνας γενικά, έχει την τάση να αυτοτιμωρείται και να αναλαμβάνει ακόμη και τις ευθύνες των βιαστών του. Η έλλειψη παιδείας και η χαμηλή αυτοεκτίμηση τον οδηγεί πάντα στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φοβούμενος να επιλέξει οτιδήποτε άλλο. Προτιμά το σίγουρο κακό, παρά να αναλάβει τις ευθύνες του και να φτύσει κατάμουτρα αυτούς που του μαυρίζουν την ζωή.

Μπορεί να γκρινιάξει και να μισήσει τα 2 κόμματα, αλλά με έναν τρόπο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, εμπιστεύεται πάλι (εις την νιοστή) τους γαλαζοπράσινους συμμορίτες, άσχετα αν απομακρυνθεί περιστασιακά από τις αγκάλες τους. Ο ρόλος του θύματος εκφράζει απόλυτα τον Έλληνα ψηφοφόρο κι επειδή αισθάνεται άνετα με τον να τον υιοθετεί, δεν θέλει να παίξει άλλον ρόλο. Μ’ αυτόν νιώθει άνετα.

Όσες εξηγήσεις κι αν έχουν δοθεί, νομίζω πως καμία δεν εκφράζει καλύτερα την σχέση ψηφοφόρου με τον δικομματισμό, από αυτήν της σχέσης εξάρτησης. Αν όσοι τους ψηφίζουν (κι ακόμη διατηρούν έστω και μια στάλα φαιάς ουσίας) καταλάβουν πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι υπάρχουν επιλογές και ότι δεν τους έχουν ανάγκη, αλλά αντιθέτως ο δικομματισμός έχει ανάγκη από εξαρτημένους, φοβισμένους και εγκλωβισμένους, ίσως να σταματήσουμε να βλέπουμε το ίδιο έργο, με διαφορετικούς ηθοποιούς και κομπάρσους, αλλά ίδιο φινάλε.

Και βέβαια, οι κάλπες δεν είναι πανάκεια, καθώς μπορούν να μετατραπούν σε δημόσια αφοδευτήρια, αν οι ψηφοφόροι συνεχίσουν να μην έχουν μυαλό στο κεφάλι τους. Αν με ρωτάς, η άποψή μου ήταν πάντα, πως οι εκλογές δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς στην κοινωνία. Γι’ αυτό τις έβλεπα (και βλέπω) ως τρόπο νομιμοποίησης του συστήματος. Αφού φαίνεται πως απαιτούνται κβαντικά άλματα για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον ας απαντήσουν οι πολίτες όταν βρεθούν μπροστά στις κάλπες πως δεν θέλουν άλλο…βιασμό. Και δεν χρειάζεται να υποδείξει κανείς μας τι να ψηφίσουν, αλλά τουλάχιστον τι ΝΑ ΜΗΝ ψηφίσουν. Διαφορετικά μας βλέπω να μπαίνουμε την επομένη των εκλογών σε αεροπλάνο γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη.

steveniko