Ο Σαμαράς και η αναχαίτιση της Αριστεράς!

Ο Σαμαράς παίζει τα ... ρέστα του, στον «εξ αριστερών κίνδυνο»

Η σημαία της «κεντροδεξιάς συσπείρωσης» με στόχο την αναχαίτιση της Αριστεράς, δείχνει να αποτελεί το τελευταίο πολιτικό χαρτί του Αντώνη Σαμαρά βοηθούσης, βεβαίως, της καθίζησης του ΠΑΣΟΚ.

Για να αντιληφθεί κανείς σε πόσο δυσχερή θέση έχει περιέλθει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αρκεί να στρέψει το βλέμμα σε δύο άλλους πολιτικούς της Κεντροδεξιάς: Τον Κώστα Καραμανλή και το Στέφανο Μάνο.

Ο κ. Μάνος διεμήνυσε

ότι δεν προτίθεται να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία, εάν προηγουμένως δεν αναλάβει αρχηγός του κόμματος ο Κώστας Καραμανλής. Από πλευράς ουσίας και ... σημειολογίας, η αξίωση του «φιλελεύθερου» κ. Μάνου είναι εξόχως χαρακτηριστική: Προτιμά να δει αρχηγό εκείνον που τον είχε διαγράψει, παρά να επανέλθει στη Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Μάνος διεγράφη από το κόμμα το 1998, επειδή διαφώνησε με τον -τότε- πρόεδρο κ. Καραμανλή, κατά τη διάρκεια μιας ψηφοφορίας για τις ΔΕΚΟ. Μαζί του εξοβελίστηκαν από το κόμμα πέντε ακόμη «φιλελεύθερα» στελέχη.

Η διαφωνία εκείνη αντανακλούσε καθαρότατα την αναμέτρηση ανάμεσα στα διαφορετικά «ρεύματα» της Νέας Δημοκρατίας, έτσι – μάλιστα- όπως την είχε οξύνει και η διακυβέρνηση εκ μέρους του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ»...

Ο «φιλελεύθερος» κ. Μάνος συμφωνούσε με την τροπολογία του υπουργού Οικονομικών Γιάννου Παπαντωνίου και για αυτό «τα έσπασε» με την ηγεσία του κόμματος. Μια ηγεσία που εν γένει έφερε το πολιτικό – ιδεολογικό στίγμα της «λαϊκής κεντροδεξιάς», έλκοντας την «καταγωγή» της από το «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» του (θείου) Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τώρα λοιπόν ο παλιός υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, κ. Μάνος, θέτει ως όρο της δικής του επιστροφής την επανάκαμψη του κ. Καραμανλή στην ηγεσία του κόμματος. Προσφάτως η Ντόρα Μπακογιάννη άφησε μεν ανοιχτές ... χαραμάδες, αλλά στελέχη του κόμματός της διευκρίνιζαν ότι μόνο απόντος του κ. Σαμαρά θα μπορούσαν να ευοδωθούν σενάρια συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.

Μέχρι στιγμής (απαραίτητο το «μέχρι στιγμής» στις – γεμάτες από διεργασίες και υπόγειες επαφές- ημέρες μας!) το «προσκλητήριο» του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας προς τα ... απολωλότα πρόβατα δεν έχει βρει ανταπόκριση. Ούτε στους «φιλελεύθερους», ούτε στη «λαϊκή Δεξιά». Προηγήθηκε, εκ μέρους του ΛΑΟΣ, η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου Γιώργου Κύρτσου που είπε ότι το κόμμα του δεν μπορεί να ασχοληθεί - στα σοβαρά - με μεμονωμένες ατάκες.

Ακολούθησε ο Πάνος Καμμένος, που τόνισε ότι η αποχώρηση του κ. Σαμαρά από την ηγεσία είναι προϋπόθεση για να συζητήσουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.

Το εκλογικό ναδίρ και το «ενός κακού μύρια έπονται»

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια στελεχών του κόμματος του κ. Καμμένου: «Πρώτα διέγραψε τους μνημονιακούς και μετά διέγραψε αυτούς που καταψήφισαν το δεύτερο Μνημόνιο. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σε έναν ηγέτη που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο»;

Για τον κ. Σαμαρά, ενός κακού μύρια έπονται... Το μεγάλο, πρωτογενές κακό είναι, βεβαίως, το εκλογικό αποτέλεσμα. Η Νέα Δημοκρατία την 6η Μαϊου είχε επίδοση κατά 15 μονάδες χαμηλότερη από το – μέχρι τότε καταγεγραμμένο- ιστορικό εκλογικό «ναδίρ» του κόμματος. Το 33,47% του Κ. Καραμανλή, το 2009.

Το χείριστο αυτό εκλογικό αποτέλεσμα, μοιραία αναδεικνύει και ορισμένα σοβαρότατα λάθη που χαρακτήρισαν την προεκλογική τακτική του κόμματος. Τουλάχιστον δυο εξ αυτών, αναπόφευκτα συζητιούνται ακόμη- και «κυνηγούν» τον κ. Σαμαρά...
Το πρώτο: Η διαρκής προβολή της θέσης «αυτοδυναμία ή νέες εκλογές» πιστοποιεί ότι η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είχε κάνει κάκιστη εκτίμηση των διαθέσεων της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, ειδικότερα.

Στο μετεκλογικό τοπίο, η προεκλογική αυτή θέση εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την κριτική, την οποία ασκεί η Συγγρού σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, για την απροθυμία του κ. Τσίπρα να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα. Είναι κάπως δύσκολο να δεχθεί η κοινή γνώμη ότι οι νέες εκλογές συνιστούν εθνικό κίνδυνο όταν τις προκαλεί ο κ. Τσίπρας, αλλά αποτελούσαν ... εθνική ανάγκη όταν τις προανήγγειλε ο κ. Σαμαράς.

Το δεύτερο: Οπως αποδείχθηκε, η υιοθέτηση μιας «σκληρής δεξιάς» ατζέντας στην τελική ευθεία προς τις εκλογές δεν βοήθησε καθόλου τη ΝΔ να «αλώσει» τη βάση της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ. Αντιθέτως, διευκόλυνε την εκροή δικών της ψηφοφόρων προς τη Χρυσή Αυγή, η οποία ήταν άλλωστε και μια «αντιμνημονιακή» επιλογή.

Το «αντιευρωπαϊκό» 26% από το 32% της Αριστεράς

Υπό αυτές τις συνθήκες, έχει κάποιο χαρτί στα χέρια του ο αμφισβητούμενος κ. Σαμαράς; Έχει: Πρόκειται για το χαρτί της αξιοποίησης της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του 32% που αντιπροσωπεύει συνολικά η Αριστερά – για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας.

Αυτό το δεδομένο, σε συνάρτηση με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, παρέχει στη Νέα Δημοκρατία την ευκαιρία να προβληθεί ως το μοναδικό, σημαντικό ανάχωμα που μπορεί να ανακόψει την «επέλαση» της Αριστεράς. Ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, στις ημέρες μας- καλείται να συστρατευθεί με τον μεγάλο κεντροδεξιό πόλο, υπό το ερώτημα «εμείς ή η Αριστερά».

Ο κ. Σαμαράς ελπίζει ότι το προσωπικό του αυτό «χαρτί» θα εκληφθεί και από την παράταξη , συνολικά, ως ευκαιρία. Ως ευκαιρία, της οποίας η αξιοποίηση – πάντα κατά την «οπτική» του κ. Σαμαρά- προϋποθέτει να ανασταλούν εσωτερικές γκρίνιες, αμφισβητήσεις και υπονομεύσεις.

Τι μπορεί να καταστήσει χρήσιμο ή και σωτήριο για τον κ. Σαμαρά αυτό το χαρτί της επίκλησης του «εξ αριστερών κινδύνου»;

Πρώτον: Ο κ. Σαμαράς θεωρεί «αντι-ευρωπαϊκό» το ... 26% από το 32% που αντιπροσωπεύει η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της. Με άλλα λόγια, στο ποσοστό του ΚΚΕ προσθέτει και εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο η Νέα Δημοκρατία θεωρεί επικίνδυνο για την «ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας».

Έτσι μπορεί να βρεθεί «κοινός τόπος»

Ταυτόσημη είναι η εκτίμηση των «φιλελεύθερων» που βρίσκονται εκτός κόμματος και οι οποίοι ήδη μιλούν – δια στόματος Μάνου- για την ανάγκη συγκρότησης ενός «ευρωπαϊκού- μεταρρυθμιστικού μετώπου». Άρα, ο «εξ αριστερών κίνδυνος» φέρνει κοντά τη Συγγρού με την εκλογική βάση – τουλάχιστον αυτή- των κομμάτων του κ. Μάνου και της κυρίας Μπακογιάννη.

Δεύτερον: Η σημαία της συσπείρωσης για να αποκρουστεί η «αντι- ευρωπαϊκή Αριστερά» μπορεί να χρησιμεύσει κατά δυο τρόπους: Είτε να δελεάσει την εκλογική βάση των άλλων κεντροδεξιών κομμάτων είτε να δώσει στις ηγεσίες τους έναν καλό λόγο να δικαιολογήσουν την τυχόν προσέγγιση με τη Νέα Δημοκρατία, ή και την επανένταξη σε αυτήν – εάν κι εφ' όσον το αποφασίσουν.

Σε κάθε περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία έχει μεγάλες ... δεξαμενές για να αντλήσει κεντροδεξιές, δεξιές ή ακροδεξιές ψήφους. Το πιστοποιεί το ... χορταστικό άθροισμα των ποσοστών του κ. Καμμένου, της Χρυσής Αυγής, του κ. Μάνου και της κυρίας Μπακογιάννη.

Τρίτον: Ανυψώνοντας στο ... έπακρο τους τόνους εναντίον της Αριστεράς, από την προεκλογική κιόλας περίοδο, ο κ. Σαμαράς έχει ήδη προλειάνει το έδαφος για το σχήμα «εμείς ή η Αριστερά».

Τώρα, απλώς μεγεθύνεται ο ... ζήλος του, ο οποίος ενίοτε τον οδηγεί σε ισχυρισμούς καταφανώς εξωπραγματικούς. Λόγου χάρη η θέση πως «πουθενά στον κόσμο δεν γίνονται επανακρατικοποιήσεις» προσκρούει στα διαδραματισθέντα, των τελευταίων τεσσάρων ετών, σε πολλές χώρες του κόσμου και της Ευρώπης- ειδικά στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το «εμείς ή η Αριστερά» φαντάζει ως το τελευταίο χαρτί του κ. Σαμαρά. Ή θα τελεσφορήσει ή στη Νέα Δημοκρατία θα ακουστεί το «Καραμανλής ή κάποιος άλλος»...

iefimerida